Τζίντζερ (Zingiber officinale), oι Aσιάτες το έλεγαν ζιντεμέλ, οι Δυτικοί το είπαν τζίντζερ (ginger) και οι Έλληνες ζιγγίβερις ή πιπερόριζα.
Ιθαγενές φυτό της Ασίας, καλλιεργείται σε όλες τις τροπικές περιοχές.
Είναι ένα φυτό το οποίο μεγαλώνει καλά σε περιοχές με υψηλές θερμοκρασίες και πολλές βροχές κατά την περίοδο ανάπτυξης, αλλά και με περίοδο ξηρασίας κατά την συγκομιδή. Δεν παράγει καρπούς και πολλαπλασιάζεται μέσω της ρίζας του.
Το ρίζωμα συλλέγεται μετά από 10 μήνες ζωής του φυτού.
Σήμερα, η ποιοτικότερη πιπερόριζα καλλιεργείται στην Kαραϊβική.
Eίναι αγαπημένο και απαραίτητο συστατικό της ινδικής, ιαπωνικής και κινεζικής κουζίνας. Με βάση την Πιπερόριζα φτιάχνεται το παραδοσιακό αναψυκτικό της Κέρκυρας η Τζιτζιμπίρα (ginger – beer).
Tο ενεργό συστατικό της πιπερόριζας είναι η τζιντζερόλη, ένα συστατικό που όταν μαγειρευτεί, έχει πικάντικο άρωμα και μια γλυκιά και ταυτόχρονα πιπεράτη γεύση.
Οι αρχαίοι Έλληνες και οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν το τζίντζερ για την ενίσχυση του πεπτικού συστήματος.
Κύρια συστατικά του φυτού είναι υδατάνθρακες (με το άμυλο ως κυριότερο συστατικό) διάφορα λιπίδια (π.χ. παλμιτικό,ελαϊκό,λινελαϊκό, καπρικό, στεατικό, λινολενικό, αραχιδικό, τριγλυκερίδια, φωσφατιδικό οξύ, λεκιθίνες, ginger-γλυκολιπίδια Α,Β και C), επίσης, περιέχει ελαιορητίνες. Τα αιθέρια έλαια που περιέχονται στην πιπερόριζα είναι β- βισαβολένιο και τζιντζιμπερένιο, τζιντζιβερόλη, τζιντζιβερενόλη, α-κουρκουμένιο, β-σεσκιφελλανδρένιο, β-σεσκιφελλανδρόλη (cis και trans) και πολυάριθμοι μονοτερπενικοί υδρογονάνθρακες, αλκοόλες και αλδεϋδες.
Αλλα συστατικά του φυτού είναι διάφορα αμινοξέα (π.χ.αργινίνη, ασπαρτικό οξύ, κυστεϊνη, γλυκίνη, ισολευκίνη, λευκίνη, σερίνη, θρεονίνη και βαλίνη), πρωτεΐνες, ρητίνες, διτερπένια (γαλανολακτόνη), βιταμίνες, ειδικά νικοτινικό οξύ(νιασίνη) και βιταμίνη Α και ανόργανα στοιχεία.
Το εκχύλισμα Ginger καταστέλλει σημαντικά την ανάπτυξη βακτηρίων, ενώ έχει και μυκητοκτόνες ιδιότητες. Τα αιθέρια έλαια του Ginger δρουν ενάντια στους ρινοϊούς και το Ginger χρησιμοποιείται συχνά για την αντιμετώπιση του κοινού κρυολογήματος.
Κατά παράδοση, έχει χρησιμοποιηθεί για κολικούς , δυσπεψία και συγκεκριμένα για εντερικούς κολικούς. Τελευταία, το ενδιαφέρον για την πιπερόρριζα στρέφεται στη χρήση της στην πρόληψη της ναυτίας και του εμέτου, στην χρήση της ως χωνευτικό και ως συμπληρωματική θεραπεία για φλεγμονώδεις καταστάσεις, όπως οστεοαρθρίτιδα και ρευματοειδή αρθρίτιδα
Καμία ανεπιθύμητη ενέργεια δεν έχει τεκμηριωθεί για την πιπερόρριζα.
Αναδεικνύεται όταν γίνεται τσάι μαζί με άλλα βότανα.